Aangekomen

Vanaf Chicago hadden we om 17u het vliegtuig richting Orlando. We zijn op tijd vertrokken en dachten dat het 3,5 uur vliegen was. Bleek een uurtje korter want in Orlando is het tijdsverschil maar 5 uur ipv 6 (weet niet beter dan dat het 6 uur is maar dat zal wel iets met wintertijd te maken hebben). Aangezien we het helemaal gehad hadden met het vliegen was dat uurtje cadeau helemaal goed.

De rest van de reis verliep voorspoedig. Op tijd geland, koffers lagen al op de band toen we aan kwamen lopen en meteen aan de beurt bij Alamo. Thuis hadden we al goed nagedacht over welke auto we wilden en we hadden ook gekozen voor het meest uitgebreide pakket mbt verzekeringen dus we konden elke aanbieding van meneer Alamo afslaan. Maar dat ging nog niet zo snel want blijkbaar waren Margriet en vooral Hen toch wel makkelijk over te halen. Ik hield echter voet bij stuk en bleef bij onze keuze voor een kleine auto (dat vond meneer Alamo, hij gaf aan dat onze koffers niet gingen passen). In de garage mochten we uit een hele rij "kleine" auto's kiezen. We kozen een donkere KIA met grote achterbak waar onze 3 koffers prima in konden (zie je, had ik toch weer gelijk). 

De garmin ingesteld op het adres van hotelbeds en zo konden we aan de op een na laatste etappe beginnen. Ook bij hotelbeds was alles snel geregeld en liepen we na nog geen 10 min. met het adres van onze villa de deur uit. Samen met garmin en de routebeschrijving van de hotelbeds dame reden we het terrein van Westridge op. De code van het hek klopte ook al en daar was villa nr. 1018. De KIA eerst netjes op de oprijlaan geparkeerd en daarna opzoek naar de lockbox. Die hing naast de voordeur en weer in een keer de goede code waardoor we de sleutel tot onze beschikking kregen. 

Ondanks dat we erg moe waren, hebben we eerst de hele villa bekeken. We moesten tenslotte nog uitvechten wie welke slaapkamer kreeg voordat we in bed konden springen.

Na een bad zijn we allemaal naar bed gegaan voor een heerlijke nachtrust.